Nowości Wydawnicze

Tajemnicza, opowiadająca o przeznaczeniu, które dopadnie nas prędzej czy później, czy tego chcemy czy nie - taka właśnie jest Przepowiednia. Jej autorką jest pochodząca z Teksasu Gwendolyn Womack, która, póki co, na swoim koncie ma dwie powieści.

Główną bohaterką jest Semele, badaczka starożytnych rękopisów. Pracuje w luksusowym domu aukcyjnym usytuowanym na Manhattanie. W momencie, gdy odnajduje manuskrypt pochodzący z czasów Kleopatry opisujący historię związaną z pewną talią kart tarota, z miejsca orientuje się, że jest bezcenny. Jest absolutnie świadoma, że jest to jej punkt zwrotny w karierze, że teraz wszystko może potoczyć się inaczej.

Po przestudiowaniu go, wie już kto jest jego autorem - jasnowidz o potężnej mocy, będący w stanie przewidywać wojny i inne tragedie tysiące lat naprzód. Im bardziej zagłębia się w rękopis, tym bardziej zaczyna zmieniać się ona i jej dotychczasowe życie. Przestraszona przypuszcza, że to starożytny dokument może wpływać na to, co dzieje się wokół niej. Boi się, ale równocześnie jest tym zafascynowana i chce jak najwięcej dowiedzieć się o znalezisku. Zwraca się po pomoc do swojego klienta, którym jest Theo Bossard, milioner i niezwykle arogancki człowiek.

W tym czasie ktoś podąża razem z Semele śladami wytyczonymi w rękopisie, z czego główna bohaterka zupełnie nie zdaje sobie sprawy. Z tego powodu znajduje się w ogromnym niebezpieczeństwie. Jaką treść kryje w sobie rękopis i do czego można tę wiedzę wykorzystać? Czy Semele uda się wyjść z tego cało?



Sekrety, kłamstwa, nigdy niewypowiedziane słowa i zaufanie. Ta książka pokaże Ci, jak piękna, a zarazem nieprzewidywalna może być prawdziwa miłość.

Jak mało trzeba, by życie dwojga ludzi wykonało obrót o sto osiemdziesiąt stopni? Są przecież takie chwile, w których świat staje na głowie, serce bije szybciej, a umysł nie chce odzyskać pierwotnej jasności.

Czasem wystarczy jedno słowo, gest, muśnięcie dłonią czy blady uśmiech, by przepaść, zatracić się i już nigdy nie otrząsnąć z najsilniejszego uczucia, jakie kiedykolwiek istniało. Z jednej strony to przyciąga, z drugiej odpycha. Mężczyzna, który nic nie wie o swojej rodzinie, który nie wie nic nawet o sobie samym. Kobieta, która boi się bliskości i nie wie, jak się zachować, gdy ktoś podejdzie na wyciągnięcie dłoni i będzie chciał tam pozostać. Wzajemnie będą uczyć się emocji, przywiązania, życia na nowo. Bo nic więcej nie będzie już takie samo. Nie ma co wracać do przeszłości. To zamknięty rozdział, który należy zostawić za sobą.


"Twoja paczka już na ciebie czeka!" - brzmiała wiadomość, która wydawała się zwykłą pomyłką. Tesa nie spodziewała się żadnej przesyłki, niczego nie zamawiała w sieci - a nawet gdyby to zrobiła, z pewnością nie wybrałaby dostawy do paczkomatu. Jeśli nie musiała, nie wychodziła z domu.

Postanowiła jednak sprawdzić tajemniczą przesyłkę – i okazało się to największym błędem, jaki kiedykolwiek popełniła. Wpadła bowiem w spiralę zdarzeń, która miała zupełnie odmienić jej życie...

Gdy Tesa na nowo odkrywa swoją przeszłość, przez media społecznościowe przetacza się nowy trend. Kolejni internauci zamieszczają wpisy z hashtagiem #apsyda. I nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że osoby te od lat uznawane były za zaginione...



Związki niekiedy są bardzo skomplikowane. Zgranie się dwóch, często całkiem różnych osób, które będą się zgadzały w większości ważnych tematów, nie jest łatwym zadaniem. Ważne, aby partnerzy mieli podobną filozofię życiową i światopogląd. W związku, w którym brakuje komunikacji i porozumienia, dochodzi do kryzysu, następstwem którego jest rozpad. Przykładem może być historia bohaterów książki Ian McEwana Na plaży Chesil. Ta książka pokaże, że może dojść do czegoś o wiele gorszego niż tylko bolesne rozstanie.

Nie ma nic piękniejszego niż piękna letnia pogoda, powiew delikatnej morskiej bryzy i cudowna piaszczysta plaża. Taką scenerią mogła cieszyć się para nowożeńców, która przyjechała na południowe wybrzeże Anglii, by spędzić wyjątkową noc poślubną.

Ona - utalentowana skrzypaczka, która w marzeniach snuła wizję o własnym kwartecie smyczkowym. On - absolwent historii, pasjonujący się w badaniu przeszłości i odkrywaniu jaki wpływ ma jednostka na kształt dziejów. Łączy ich bardzo duży lęk. Kobieta boi się zbliżenia fizycznego, a mężczyzna martwi się, że nie sprosta oczekiwaniom wybranki serca. Brak umiejętności przeprowadzenia szczerej rozmowy o problemach, z którymi wzajemnie się borykają, doprowadzi do tragedii. Na pewno nie raz każdy z nas był w sytuacji, kiedy niewypowiedziane słowa kosztowały bardzo dużo wewnętrznej walki. W powieści można dostrzec opłakane skutki braku komunikacji między dwojgiem kochających się ludzi.



"Rywalka" to powieść, w której czeka na nas mroczna tajemnica! Z pozoru natrętna teściowa ma tak naprawdę dużo więcej do powiedzenia, niż myślimy.

Mimo że wiele kobiet narzeka na swoje teściowe, to tylko nieliczne mają takiego pecha jak główna bohaterka powieści "Rywalka". Tu nie chodzi już tylko o to, że matka ukochanego ma o wszystko pretensję i ewidentnie nie lubi synowej. W "Rywalce" teściowa stanowić śmiertelne niebezpieczeństwo!

Emily bardzo kocha Adama, jednak nie ma zamiaru brać ślubu z jego zaborczą matką. Przyszła teściowa uwielbia wtrącać się w nie swoje sprawy, psuje romantyczne kolacje i wakacyjne wyjazdy. Kobieta ewidentnie nie lubi Emily i chętnie zamieniłaby kobietę na kogoś innego.

Chociaż wydawało się, że nie może być gorzej, pewnego dnia pod pretekstem choroby Pammie wprowadza się do zakochanych. Do ślubu coraz bliżej, a Emily ma wrażenie, że zaraz oszaleje! Adam stoi zawsze po stronie swojej matki i uważa, że to jego ukochana przesadza. Im bliżej ślubu, tym większe wątpliwości: czy można tak żyć? Najgorsze dopiero nadejdzie.

Emily odkrywa, że to Pammie odnalazła ciało poprzedniej narzeczonej Adama, która zmarła w niewyjaśnionych okolicznościach. Czy Emily również grozi niebezpieczeństwo? I z której strony powinna spodziewać się ataku. Zagrożeniem jest teściowa, czy przyszły mąż? 

W świecie, w którym większość cytuje Paulo Coelho, ona zapytana o ulubioną sentencję o życiu odpowiada: „Urrrr Arrr Aghrrrr Uhrrrr”, cytując… Chewbaccę. W świecie, w którym wszyscy są piękni, fit i ćwiczą z Chodakowską, ona postanowiła nie nakładać filtra na swoje zmarszczki i cellulit, a jako guru wybrała sobie Dorotę z „Moich Wypieków”. W świecie, w którym rodziny w mediach społecznościowych są zawsze uśmiechnięte jak z reklamy pasty do zębów, mają nienaganne maniery i lśniący dom - ona mówi, że zawsze chciała, by pośmiertnie mówiono o niej „fajna babka”, a nie ta z najczystszymi oknami. O synu, który został superlesbijką. O tym, jak to nie należy wpuszczać niemetroseksualnego mężczyzny samego do łazienki celem natłuszczenia twarzy. Jakie zadanie ma angielska dwumetrowa pielęgniarka tuż przed cesarką, kto poza pensjonariuszami domu starości „Pogodna Jesień” ogląda zawody w darta, co robią Brytyjczycy zimą, oprócz owijania się stringami, gdy temperatura spadnie do krytycznych -3 stopni. I że każdy choć raz w życiu miał sąsiada mendę. Generalnie pozycja jest jednak głównie o tym, że życie jest zbyt krótkie żeby się nie śmiać, popijając wino i głaszcząc koty.

Zagłada cicha jak kot? Potop bez opadów? Terrorystyczny atak z nieba? Globalne wyludnienie? Apokalipsa rozgrywa się w języku. Świat kończy się, bo milknie. Dalekie głuche pożary. Nie ma do kogo gęby otworzyć. Przed aniołem śmierci, który przeszedł przez Warszawę, uchodzi jedynie pisarz — odludek . Można powiedzieć trafił żywy duch na swego. Po kolejnych próbach nawiązania kontaktu z kimkolwiek i gdziekolwiek nie może się dłużej łudzić. Został sam. I to sam w sensie ścisłym.

Co może robić ostatni człowiek na świecie? Wyruszyć przed siebie? Spać w najlepszych hotelach? Bezkarnie wynosić książki z księgarń i markowe ubrania z najlepszych butików? To co zwykle: łudzić się kasą? Pielęgnować samotność, czyli życie? Gorączkowo upajać się własną wyjątkowością? Tylko właściwie po co? A przedtem było po co? Czy przedtem i potem to jest aż tak wielka różnica? Widziadła coś do niego mówią — nie wie co, bo nie wie, czy są z tego świata? A my? Jesteśmy jego urojeniami? — Jerzy Pilch